cerkak basa jawa

Kuncung  Ora Gelem Sekolah

Sawijining dina, ana mbok randha kang duwe anak cilik kelas 2 SD arane Bejo. Ing dina Senen awan sawise Bejo mulih saka sekolah, katon rambute pating cowek gara-gara dicukur gurune ana ing sekolahan amarga rambute Bejo gondrong, wis nutupi kupinge.

Sawise teka ngomah, Bejo katon sedhih. Amarga ing sekolahan padha diguyu kanca-kancane. Bareng mbokne Bejo weruh rambute anake pating cowek, banjur nimbali Bejo, “kowe kok katon sedhih lan rambutmu kaya mangkono ki geneya ta Le,” takone Simbok marang Bejo. Bejo ora semaur karo pitakone Simbok. “Ndang maem, mengko Simbok cukurne menyang nggone Mas Kancil,” ngendikane Simbok menyang Bejo, supaya ora katon sedhih maneh. Sinambi maem Bejo ngomong menyang Simbokne, dheweke kepengin cukur model kipli supaya bisa padha karo kanca-kancane. “Ya Le, Simbok nyarah karo kowe,” jawabe Simbok menyang Bejo.

 Sabubare mangan, Bejo lan Simbok mangkat menyang nggone Mas Kancil kang mapane rada adoh saka omahe Bejo. Ndilalah tekan nggone, antrine akeh banget. Nalika ngenteni giliran, Bejo keturon ing pangkone mbokne. Bareng tekan gilirane, Bejo isih turu. Setengahe isih turu, Bejo banjur dicukur karo dipangku mbokne.“Bejo dicukur model piye Mbok?” takone Mas Kancil menyang Simbok. Wangsule Simbok, “Nyarah Mas, sing penting ora pating cowek kaya ngene iki. Penting rapi wae Mas,” sambunge Simbok karo ngelus-elus sirahe Bejo sing pating cowek. “Rambute Bejo kok kaya ngene Mbok, kena apa iki?” takone Mas Kancil karo mesem. “Dicukur gurune ing sekolahan,” jawabe Simbok. Mas Kancil anyak nyukur rambute Bejo. Bareng Simbokne ngadeg saka kursi sing kanggo cukur, Bejo nglilir lan ngelus-elus sirahe sing wis ora gondrong maneh. Bareng Bejo ngaca ing kacane Mas Kancil, Bejo mbengok banter amarga nyawang cukurane kang ora padha karo sing dikarepake Bejo. Wong sing padha antri arep cukur padha kaget krungu jeritane Bejo. Bejo banjur nangis ora ketulungan, karo ngakon Mas Kancil mbalekake rambute maneh.

Sawise mbayar ongkos cukur, Bejo digendhong mulih mboke. Neng dalan, Bejo tetep nangis kekejer. Simbokne banjur ngandhani Bejo supaya ora nangis terus. Amarga ana ing dalan saben wong sing ngerti Bejo nangis mesthi takon kena apa Bejo kok nangis. Salah sawijine pawongan tuwa, sing takon marang Simbokne Bejo. “Kena ngapa ta Dhe, Bejo kok nangis kekejer ki? ” Karo mesem Simbok mangsuli, “Iki lho Mbah rambute sing gondrong kae ilang.” “Meneng-meneng Le, malih bagus rambute sing gondrong kae dicukur. Rene mampir dakwenehi gethuk,” sambunge Mbah Karto, tanggane Bejo. Nanging Bejo ora nggagas, gur gela-gelo ana ing gendhongane Simbokne karo nangis.

 Satekane omah, Bejo langsung uwal saka gendhongane Simbok, nesu mapan turu. Sabubare tangi turu Bejo linggih ana ing kursi ngarep omah sinambi ngalamun lan ngelus-elus rambute sing kuncung. Simbokne banjur nyedhaki Bejo. Sawise Simbok linggih ana jejere Bejo, Bejo banjur ngomong menyang Simbok, manawa dheweke sesuk ora gelem mlebu sekolah, amarga Bejo isin manawa diisin-isin kancane ing sekolahan. Krungu Bejo ngomong koyo mangkono Simbok kaget. Gara-gara olehe cukur ora kebeneran wae anake ora gelem sekolah. Simbok banjur ngandhani Bejo supaya gelem sekolah, nanging wis dikandhani Simbok, tetep wae Bejo ora gelem sekolah. Ing wayah esuk kancane padha mangkat sekolah liwat ngarep omahe Bejo. Simbok banjur nyedhaki Bejo ngakon supaya gelem mangkat sekolah. Nanging Bejo malah krubutan kemul ora nggagas guneme Simbokne.

 Sawetara ora mlebu sekolah telung dina, Bejo diparani gurune. Gurune kepengin weruh geneya kok Bejo ora mlebu telung dina tanpa katrangan. Ana ing omahe Bejo, Pak Guru banjur diterangke larah-larahe Bejo ora mlebu sekolah.
“Lha jane cukur sing kepriye sing mbok karepake ta Jo?” pitakone pak guru marang Bejo. Nanging Bejo ora mangsuli. Sing mangsuli Simbokne karo mesem, “Kepengin kaya sing ing TV punika Pak.” “Wis ngene wae Jo, coba ngaca dhisik kana,” ature Pak Guru. Bejo banjur ngaca. “Coba, kowe tambah bagus ta Jo,” sambunge Pak Guru.
“Cukur modhel kaya ing TV kae ya oleh-oleh wae, nanging kaya ngana kae disawang ora patut Jo. Kaya dudu cah sekolahan wae cukurane ora karuwan kaya mangkono. Cukur kaya kowe ngono kuwi malah sing rapi, katon patut,” ature Pak Guru marang Bejo. Bejo ngaca karo ngrungokake ngendikane pak gurune sinambi ngguya-ngguyu nyawang dheweke ana ing kaca, sing miturut ngendikane pak guru tambah bagus. Let sedhela Bejo ngomong marang pak guru lan Simbokne, manawa dheweke sesuk gelem sekolah maneh. Ora preduli manawa diguyu karo kanca-kancane ana ing sekolahan. Krungu kaya mangkono Simbok atine lega, anake wis gelem sekolah maneh. Pak Guru katon bungah ngreti muride gelem sekolah.

LAKUNE URIP

Glubrak...glubrak...glubrak, suara kuwi sing saben dinane dirungoake karo Tina. Tina bocah ayu, duwur, putih lan duweni sifat sing apik, akeh sing seneng karo dheweke. Uripe Tina tansah mesakake, deweke urip karo wong tuwa sing saben dina tukaran. Yanti iku ibune lan Parman iku bapakke. Bapakke duweni sifat sing keras, seneng mabuk-mabukan lan judi. Saben dinane Tina lan ibune mesthi digawe lara ati dening bapakke.

Wis pitulas tahun bapak lan ibune urip bebarengan. Ibune wis ngrasakake paite urip amarga digawe lara ati bapakke. Saiki ibune jaluk pisah pisah karo bapakke amarga wis ora kuwat maneh, lan panjalukane dituruti dening bapakke. Saiki Tina urip karo ibune, uripe tansah seneng .

Nalika pas pisah ibune isih ngandut 6 sasi, telung sasi sak wise pisah ibune nglairake bayi wadon. Nanging ora dikira yen ibune bakal dipundhut dening Gusti nalika nglairake adine mau.

Lina iku jeneng adine. Tina lan Lina saiki kudu urip bareng bapakke maneh amarga umure  isih cilik sing durung bisa ngurusi awakke dewe. Tina kagolong bocah sing cilik amarga umure lagi rolas tahun, nanging kudu nglakoni urip rekasa amarga ditinggal ibune lan kudu ngrumati adine sing isih bayi. Bapakke ora tau ngurusi sanajan kuwi anak kanduge dewe.

Sak wise Tina ditinggal karo ibune dheweke wis ora nerusake sekolah amarga ora ana biaya kanggo sekolah. Tina kudu kerja kanggo biaya urip saben dinane. Tina saiki kerja dadi buruh batik ing tanggane. Saben minggune oleh opah telung puluh ewu. Pancen opah kuwi ora cukup kanggo seben dinane. ora jarang bapakke malah nambahi beban Tina, dheweke njaluk duit kanggo judi.

Parman kuwi wong tuwa sing ora duweni rasa tanggung jawab marang anak-anakke. Saben dina gaweane mung dolan wae ora tau kerja. Dheweke mung ngandelake anakke. Ora jarang bali ing omah karo mabuk. Saben mabuk anakke kudu narima awakke lara kabeh amarga diajar Parman.

Ing sawijining dina nalika Tina lagi mbatik ning pawon. Bapakke teka karo gembor-gembor saperlune njaluk duit kanggo judi, nangging tina ora menehi duit amarga Tina isih butuh biaya kanggo daftareke Lina sekolah, Lina wis kudu mlebu SD. Bapakke ora narima panjaluke ora dituruti banjur bapakke mlebu kamar lan jupuk duit sing disimpen ana ing jero lemari.

Tina langsung mlayu lan ngoyak bapakke, nanging nalika tekan ngarep kamar, kamare wis morak-marik lan bapakke wis nyekeli duit sing sejatine arep dienggo daftarake sekolah lina.

“ Pak, ampun dipun pundhut artanipun, menika badhe kangge daftareken Lina sekolah pak. Kula boten gadha arta malih”. Panjaluke Tina karo nangis lan nggondeli bapakke supaya gelem mbaleke.

“ Wis ora urusan karo adimu, mengko golek maneh sing akeh. Iki bapakkmu lagi perlu kanggo judi mengko yen menang kowe tak ganti duite”. Jawabe Parman kanthi suara kang banter.

Tina terus usaha supaya duite dibalekake, nanging bapakke tetep ora gelem mbaleke duite. Saking jengkele amarga Tina ngalangi niate bapake banjur dheweke ngajar Tina. Sawise tina diajar banjur bapakke lunga metu.

Weruh mbakyune diajar karo bapakke, Lina sing isih cilik ora bisa apa-apa.

“ Piye mbak sampean kok kaya ngene? Wis mba aku ora usah sekolah wae, aku ora apa-apa mbak...”. Omongane Lina marang mbakyune karo nangis.

Kaya biasane saben wengi parman lan kanca-kancane judi ana ing gubug sebelah sawah, ning kana uga ana omben-ombenan. Kabeh pada seneng.

“ Entuk duit saka ngendi kowe man? Ora tau kerka nanging kok duite ana terus. Apa kowe ngingu tuyul?”.hahahaha pitakone salah sijine kanca karo nguyu-nguyu.

“ Iyo aku ngingu tuyul, tuyule anaku dewe. Saben dina tak kongkon kerja yen entuk duit, duite aku jaluk. Hahaha” wangsulane parman karo ngakak.

Dasare wong mabuk mesthi wae kelakuane ora ngenah. Saking enake olehe judi karo ngombe dheweke lan kanca-kancane ora sadar yen gubuge wis dikepung karo polisi. Ora let sui parman lan kanca-kancane digawa ing kantor polisi lan dilebokake penjara.

Krugu yen bapakke dicekel polisi. Anakke langsung pada lunga ing kantor polisi saperlune niliki bapakke, sanajan bapakke kerep gawe lara ati nanging isih tetep pada melas lan sayang.

“ Pak kados pundi? Panjenengan boten napa-napa? Kok bapak bisa nganti dipenjara pak?” pitakone anake karo nangis.

“ Wis cah bapak ora apa-apa. Iki pancen sing kudu bapak rasake. Kowe kabeh sing ati-ati nang omah yaa..” Wangsulane parman.

Parman diukum 9 sasi. Sasuwene dipenjara Tina lan Lina niliki saben minggu sepisan. Dheweke wis mulai sadar lan kepengen nebus kesalahan-kesalahane. Parman nduweni tekad yen metu saka penjara bakal dadi wong sing luwih bener.

Sangang sasi uwis kliwat. Pas jam 9 isuk Tina lan Lina siap-siap ning kantor polisi saperlune jemput bapake. Bapake seneng banget amarga dheweke wis rampung ukumane lan ngerti yen anak-anake wis marani. Wong telu mau bali ing omah.

Sawise metu saka penjara Parman lan anak-anake nganekake slametan. Parman cepet-cepet golek pegawean kanggo biaya urip karo anak-anake. Tina lan Lina saiki bisa sekolah maneh. Anak-anake seneng banget amarga bapakke wis sadar lan wis dadi wong sing bener, ora kaya biyen maneh. Saiki parman lan anak-anake urip seneng.

Sing Nandur Bakal Ngunduh

Esuk iki langite katon isih peteng, pedhute kandel banget, lan hawane uga adhem banget. Nanging, kuwi kabeh ora nyuda kekarepane Bu Umi kanggo dodol pohong menyang pasar. Sanadyan gaweyan iku abot, nanging Bu Umi ora tau nggresula. Bu Umi saiki mung urip karo putrane sing isih kelas I SMP. Bu Umi ditinggal bojone wis pitung taun suwene, amarga bojone Bu Umi duwe bojo liya. Kuwi uga dadi pawadan Ilham, putrane Bu Umi, luwih milih urip melu ibune.

Bu Umi biyasane menyang pasar jam setengah lima esuk. Ilham saben dina ngrewangi ibune nggawa dagangan menyang pasar, amarga pohung sing digawa kira-kira setengah kwintal. Sawise ngeterake dagangan, Ilham bali menyang ngomah kanggo siyap-siyap mangkat sekolah. Ilham kalebu bocah sing pinter lan sregep, saengga Ilham bisa sekolah ning SMP sing mutune paling apik lan dadi sekolah unggulan ing kabupaten.

Dina iki dagangan Bu Umi lagi sepi, amarga lagi mangsa rendheng saengga akeh pohung sing kebanjiran lan dadi ora enak dipangan. Wektu iki Ilham lagi butuh bayaran kanggo tuku buku lan seragam anyar. Bu Umi mung bisa sabar ngadhepi kuwi kabeh mau lan ngupayakake golek gaweyan liya sing bisa disambi dodol pohung. Bu Umi wis siyap-siyap ngukuti dagangane amarga wis jam sanga esuk. Nanging, Bu Umi mandheg sedhela amarga ana bocah cilik sing nangis neng ngarepe. Bu Umi banjur nyedhaki bocah kuwi mau.

“Hlo, ngapa nangis, Ndhuk?” pitakone Bu Umi marang bocah kuwi.

“Aku nggoleki ibuku,” semaure nganggo basa ngoko amarga durung ngerti basa krama.

“Hla Ibumu sapa? Kepriye bisa pisah karo ibumu?” Bu Umi takon meneh marang bocah kuwi karo ngajak lungguh menyang lincak sing dinggo dodol Bu Umi.

“Aku pengin tumbas permen, aku nggoleki sing dodol permen.” semaure bocah kuwi karo isih nangis.

“Hla wis sida tuku permen?” pitakone Bu Umi karo njupuk wedang kanggo bocah kuwi.

Bocah iku mung gedheg lan malah tambah banter nangise.

“Oo… ya wis kowe nunggu ning kene wae karo ngombe wedang iki dhisik, Ibu arep numbasake permen kanggo kowe lan nggoleki ibumu dhisik ya?” welinge Bu Umi menyang bocah kuwi.

Sawise bocah iku meneng nangise, Bu Umi banjur tuku permen. Sanadyan regane larang, Rp5.000, nanging Bu Umi tetep numbasake permen kanggo bocah kasebut. Bu Umi ora tega karo bocah sing lagi nangis kuwi. Ing tengah pasar Bu Umi ngerti ibu-ibu sing katon bingung. Bu Umi marani ibu-ibu mau.

“Nyuwun sewu, menapa panjenengan nembe madosi putranipun?” pitakone Bu Umi marang ibu-ibu kuwi.

“Inggih leres, Bu. Menapa panjenengan mangertos anak kula?” ibu-ibu mau noleh menyang Bu Umi sing nakoni saka mburine.

“Menika wonten bocah putri ugi madosi ibunipun. Menapa leres putranipun panjenengan?” pitakone Bu Umi kanthi ngeterake menyang papan sing dinggo dodol Bu Umi.

“Ya ampun, Ndhuk. Kowe ning ngendi wae? Ibu sing nggoleki nganti bingung banget.” Bu Nurul, ngono asmane ibu-ibu kuwi, langsung nggendhong anake kuwi mau sing wis ora nangis.

Bu Umi njlentrehake kadadean mau marang Bu Nurul.

“Matur nuwun sanget nggih, Bu. Amargi sampun njagi anak kula,” Bu Nurul nyalami tangane Bu Umi kanthi mesem, bungah.

“Inggih Bu, sami-sami,” wangsulane Bu Umi kanthi menehake permen marang bocah kuwi mau.

Sawise Bu Nurul lan anake pamitan arep bali, Bu Umi nerusake nata dagangane sing arep digawa bali. Nalika tata-tata, Ilham nyusul menyang pasar amarga kepengin mbyantu ibune nggawa dagangan sing isih akeh. Dina iki lagi ana rapat kanggo guru ing sekolahe Ilham, saengga kabeh muride bali luwih cepet.

Saka njero mobil, Bu Nurul isih nggatekake Bu Umi karo Ilham sing lagi nglebokake pohung ning bagor. Ing batine, Bu Nurul gumun karo Bu Umi sing gelem tetulung marang wong sing durung tau ketemu.

Esuk-esuk Ilham arep mangkat sekolah, nanging atine tansah susah amarga durung bisa mbayar buku lan seragam. Bu Umi ngerti apa kang lagi dirasakake putrane.

“Le, Ibu ngerti kowe lagi susah amarga bayaranmu kuwi. Nanging, Ibu saiki durung duwe dhuwit sing ganep kanggo mbayar. Ibu rencanane mengko arep nyilih dhuwit menyang budhemu dhisik. Dadi yen dina iki Ibu entuk silihan dhuwit, sesuk kowe bisa mbayar buku lan seragam,” ngendikane Bu Umi marang Ilham.

“lnggih Bu, kula nyuwun ngapunten sampun ndadosaken Ibu susah.”

“Iki wis dadi tanggung jawabe Ibu. Dadi kowe ora usah njaluk ngapura,” Bu Umi nglipur putrane supaya ora sedhih maneh.

“Nggih Bu, kula badhe mangkat sekolah rumiyin,” Ilham pamitan lan salim marang ibune.

Nalika sayah ngaso, Ilham menyang perpustakaan ing sekolahe. Ing kono uga ana Bu Nurul. Bu Nurul ing sekolahe Ilham amarga Bu Nurul iku garwane kepala sekolah ing kono. Bu Nurul ngerti yen Ilham kuwi putrane Bu Umi amarga wis tau weruh nalika ning pasar.

Bu Nurul nyawang Ilham kayane lagi susah, banjur arep nyedhaki Ilham nanging bel tandha mlebu kelas wis muni. Bu Nurul ora sida nemoni Ilham. Bu Nurul wis bisa ngira-ira yen Ilham lagi mikirake bayaran amarga minggu iki telat-telate mbayar.

Bu Nurul banjur menyang kantor tata usaha (TU) lan nakokake bayaran sekolahe Ilham sing durung lunas. Bu Nurul kepengin mbiyantu mbayar buku lan seragame Ilham, nanging sadurunge kudu takon dhisik marang Ilham.

Nalika bali sekolah, Ilham dikon menyang kantor TU kanggo nemoni Bu Nurul. Amarga durung ngerti apa pawadane dheweke diceluk menyang TU, atine Ilham dadi dheg-dhegan. Banjur diterangake yen bayarane arep dilunasi Bu Nurul kanggo wujud matur nuwune marang ibune Ilham. Ilham seneng banget lan njaluk idin arep matur marang ibune dhisik.

Sawise Ilham matur marang ibune, Bu Umi kaget. Lan kanggo rasa ngurmati, Bu Umi menyang sekolahe Ilham lan nakokake piwelinge Bu Nurul rikala wingi. Bu Nurul wektu iku uga ana ing sekolah.

“Bu Umi, kula badhe nyuwun pirsa menapa kula angsal mbiyantu panjenengan anggenipun mbayar buku lan seragamipun Ilham? Menika kangge wujud matur nuwun kula dhateng panjenengan ingkang sampun mbiyantu njagi anak kula nalika wonten peken,” pitakone Bu Nurul kanthi alus supaya ora nglarani atine Bu Umi.

“Saderengipun matur nuwun, ananging kula menika ikhlas mbiyantu panjenengan lan boten gadhah gegayuhan menapa-menapa,” ngendikane Bu Umi.

“Inggih Bu, ananging menika ugi kangge bebungah Ilham amargi sampun dados juwara setunggal ing sekolah menika.” Bu Nurul wis ngerti yen Ilham duwe prestasi kang apik lan dhuwur ing sekolah.

“Alhamdulillah, menawi kados mekaten, kula ngaturaken matur nuwun sanget awit bebungah menika, Bu,” wangsulane Bu Umi sinambi mbrebes mili.

“Kula ingkang kedahipun ngaturaken matur nuwun dhateng panjenengan,” ngendikane Bu Nurul.

“Inggih Bu, sami-sami,” Bu Umi lan Bu Nurul banjur salaman.

Bu Umi ora ngira yen tumindake sing kanggone ora sepira kuwi bisa diwales kanthi kaya mangkono. Bu Umi tansah percaya yen apa wae kang dilakoni ing donya iki mesti bakal diwales kaya sing ditindakake, kaya unen-unen: apa sing ditandur, ya kuwi sing bakal diundhuh.

Ora Salawase Kamboja Nggawa Sungkawa

Aku nemokake maneh kembang kamboja ing plataran omah. Kembang sing saiki meh saben esuk ana ing jogan omah. Ora ana wit kamboja ing ngarep omah. Sing ana mung kuburan umum ing 1 km saka omah. Menawa dipikir nganggo logika, ora prakara angin bisa nggawa kembang munggah ing plataran omah saben dina. Dina-dina esuke, aku nemu kembang kamboja maneh. Kapetung wis meh sangang dina iku tansah ana ing plataran omah. Iki mesthi sing disengaja, nanging sapa wong sing sengaja menehi kembang kamboja ing ngarep omah? Apa tujuane? " HM ... aku ora ngerti " pikirku.

*** Meh saben dina aku njupuki kembang kuwi lan meh saben dina uga aku ngumpulake tak lebokake ana ing toples sing tak wenehi banyu lan tak dokon ana ing ndhuwur meja ing kamarku. Ora lali saben telung dina sapisan aku ngganti banyune lan kamboja sing wis mati tak buang. Saben dina kembang kamboja ing toples iku ngancani dina-dinaku, meh saben dina aku ndeleng lan kamboja iku dadi bagian sing ora kapisah nang uripku. Saiki wis telung sasi kembang iku ngancani aku.

Saiki piye carane kembang iku bisa saben dina ana ing plataran omahku wis ora tak pikir maneh, malah saiki meh saben esuk sakwise sholat subuh aku langsung kesusu menyang palataran omah kanggo njupuk kembang iku. Tak jupuk, tak simpen ing njero toples, tak pandeng, lan mesthi aku bakal mesem. Aku ora bosen meh saben esuk nglakokake kuwi. Ibuku sing mirsani nganti kaget lan bingung karo aku. " Nduk ... apa ora bosen? Saben dina kowe njupuki kembang kuwi lan didalah ana ing toples lan kowe mandengi iku ya? Kowe kenapa ta?"

" Ora apa-apa bu, aku ora ngerti kepriye aku ngrasakna nek kembang iku menehi semangat ing uripku lan bakal ngancani aku terus bu"

“Apa kowe ngarti sapa sing saben esuk menehi kamboja ing plataran omah?" " Hm ... aku ora ngerti bu, aku ora ngerti sapa sing menehi kembang iku. Saiki aku uga ora pengin ngerti bu.”

" Ati - Ati ya nduk , sapa ngerti ana sing niat ora apik marang kaluarga kita, lan kembang kuwi dadi sesajene "

" Ora bu, jaman saiki kok isih mikirke bab kaya mengkono bu" " Ya ... sapa ngerti kaya ngono"

" Khusnudzon wae bu, kaluarga kita ora due masalah lan musuh karo wong liya, dadi ya ora ana sing wani ala maring kita. Sing penting kita terus njaluk marang Gusti Allah pangayoman supaya terus dijaga bu”.

"Ia Nduk, muga-muga wae ora ana apa-apa".

*** Kawitan, lagi kembang iki ana ing pelataran omahku nembe pirang dina, aku mikir mengkono, aku mikir ana wong kang niat ora apik marang kaluargaku. Malah sangkin penasarane, aku tau ing salah sawijining wengi aku ora turu ngenteni ing ruang tamu lan korden jendela tak buka supaya katon sapa wong kang ndokon kembang iku. Aku meh ngenteni nganti jam papat bengi. Aku ngombe rong gelas kopi supaya mata iki ora ngantuk. Aku ngenteni lan ngenteni karo penasaran karo ngringokake lagu Mp3 saka hpku, nanging iku kabeh siya-siya. Sabanjure ana maneh kembang iku ing pelataran omah lan aku ora ngerti sapa sing ngirim. Dina sabanjure aku uga nyoba kanggo mbaleni maneh aku ora turu lan ngenteni pangirim kembang iku. asile ... tetep nihil. Lan parahe, aku malah mriang amarga kurang turu lan kakehen ngombe kopi. Saka kedadean iku, aku ora mbaleni maneh ngenteni pangirim kembang kamboja. Toh, mengkone ya bakal bosen dewek. Tapi nyatane, nganti wulanan tetep saben esuk isih ana kembang kamboja iku ing plataran omah, aku ya ora bosen njupuki kembang iku lan tak simpen ana ing kamarku sadurunge kembang iku layu.

*** Esuk kuwi, aku sing saben dinane mbantu ibu njaga toko kelontong ing ngarep omah wiwit esuk nganti sore, dina iki ora konsentrasi amarga omongan lagi wengi karo bapak lan ibuku. Bapak lan ibu ngendikan bab aku kang wis cukup umur kanggo urip rumahtangga. Apa maneh bapak ngendikan menawa Kang Afwan tanggaku ngarep omah wis nglamar aku. Bapak setuju amarga weruh Kang Afwan sing saiki wis mateng umur, sifat, agama, lan gaweane. Aku sing Cuma lulus SMP ora muluk-muluk nang golek calon bojo. Sing paling penting apik, seagama, lan tanggung Jawab. Aku nrima lamaran Kang Afwan, apamaneh kita wis kenal cedak wiwit cilik, utawa wae wiwit bayi amarga omahe sing cedak persis ngarep omahku.

*** Kabeh persiapan wis disiapke, insya Allah kita bakal nganaake pesta ing sasi saka Sawal sawise Bada. Tegese ana sasi siji setengah kanthi rong wulan ngelingi wulan puasa wis perek.

" Nduk , sesuk sakwise dzuhur warunge di tutup dhisik ya "

" lha, ana apa tah bu? "

"ngene, nak Afwan arep ngajak kowe kanggo golek ali-ali kanggo kawinanmu mengko"

"Loh, ko ora kandha langsung karo aku bu? "

" mau nak Afwan nelpon ibu, takon kowe. Nanging ibu ngomong yen kowe lagi sibuk ing toko, dadi nak Afwan namung ninggalake pesen marang ibu kanggo kowe. Jemuah esuk nak Afwan arep marang Magelang dhisik, sakwise balik saka Magelang langsung methuk kowe ana ing kene. "

"Oh ngono, ya bu"

*** Nalika mbenerake pita ing rambutku, aku ngenteni Kang Afwan teka . kang Afwan Janji bakal teka jam 13:30, nanging saiki wis jam 14.00 liwat Kang Afwan ora katon teka. " ndean dalan lagi macet " batinku . Aku iki njagong lan ngadeg nganti sue sapa ngerti Kang Afwan katon . Nanging Kang Afwan ora ana. Persis ing jam 14.30 ana Arga, adine Kang Afwanngetokake sepedha motor sing omahe. Aku age-age nyedhaki Arga. " Arga, kowe arep menyang endi? Kang Afwan durung balik?" takonku " Kang Afwan ? Emm ... anu ... sing ... emmm .... durung mbak.... " Arga ngomong karo keder. " kowe kenapa ta? Kok ketok runtag kaya ngono? "

" mbak...ngene...haduh... piye ya ... "

" Kena apa tah kowe, kok kaya ngono? "

" Ayo lah mbak, melu wae karo aku, sedhelat kok "

" lha arep menyang endi? Aku wis janjian karo kang Afwan, nek kangmasmu balik piye?"

“Ora papa mba, ayo cepetan mba, mengko tak critani nek wis anjog kana"

" marang endi ta? "

" wis mba, ayo cepet "

*** Pungkasan aku melu Arga nganggo sepedha montore. Ing dalan Arga ora gelem nggagas arep ngendi aku bakal digawa. Kita nglewati dalan gedhe. Arga nggawa motore kanthi ngebut, iku nggawe aku was-was. Akhire sawise 15 menit ana ing dalan, aku anjog ana ing rumah sakit. Arga arep apa nggawa aku menyang rumah sakit? sapa Sing lara ? apa keluargane? Kabeh pitakonan iku sing lagi tak pikirna.

Sawise mlaku ing lorong-lorong dawa rumah sakit tua iku, pungkasan kita anjog ing salah sawijining panggonan. Nanging atiku wis kaget weruh tulisan ing lawang, Arga langsung mlebu lan njerit ngundang arane Kang Afwan. Aku njagong lemes, rasane awak iki wis ora bisa di obahake, donya ketoke peteng kabeh. Sirahku ngelu banjur aku ora ngelingi apa-apa maneh.

*** Aku tangi, lan wis ana ibu ing jejerku. Jebule aku semaput lan saiki aku isih ing rumah sakit. Aku langsung kelingan Kang Afwan. Wis dikubur? Aku wis ora duwe wektu kanggo ndeleng pasuryane kang kaping pungkasan, pasuryan sing mengkone bakal tansah eseman kanggo aku lan pasuryan sing mestine dadi dekeku sakabehe. Ibu menehi aku jaket sing dinggo Kang Afwan wektu kacelakaan lan dompet sing ditemoake ing kanthong celanane. Barang-barang kuwi mau dititipake dening perawat marang ibune amarga Arga wis balik kanggo ngurusi pemakaman kakange, dadi ibune sing dititipi barang-barang kuwi. Aku ngekepi jakete Kang Afwan, isih mambu lenga wangine Kang Afwan, sing aneh ana ambu sing ngelingake aku karo kembang kamboja ing kamarku. Aneh banget, kok Kang Afwan tresna marang mambu iku. Tanganku mlebu ing kanthong jakete kang Afwan, ketoke ana sawetara kembang kamboja isih seger lan ngetokake ambu wangi. Aku meneng lan ora krasa eluhku tiba ora bisa ketahan maneh.

" Sekar, wis aja nangis, ikhlasna wae " ngendikane ibu.

" mau ana bapak tua teka mene, dheweke pengin ndeleng kowe Kar" teruse ibu. " ndeleng aku kanggo apa bu? " pitakonku.

" Dheweke kanca critane nak Afwan, dheweke kapingin weruh kaya apa bocah wadon kang tansah diwenehi kembang amboja nak Afwan. Bapak tua iku juru kunci kuburan ing daerah Magelang. Dheweke kandha menawa nak Afwan seneng banget marang kembang kamboja lan arep saben minggu nak Afwan lunga marang nggon wong tua iku kanggo njaluk kembang kamboja. Kandhane bapak tua iku nak Afwan crita menawa kembang kamboja kuwi saben dina diwenehake marang pepujaning atine. Yen mangkono, apa iku brati salawase iki nak Afwan sing ndokon kembang kamboja ing plataran omah kita nduk?”

Aku ora njawab maneh, aku nangis, eluhku tumetes banter banget. Kembang kamboja ... saben dina ... Kang Afwan ... alon-alon ukara-ukara iku ana ing pikiranku. Jebule salawase iki kang Afwan sing ngirimake kamboja saben dina. Ora wiwit wingi-wingi aku ngerti supaya aku bisa ngomong matur nuwun amarga kamboja iku wis ngancani dina-dinaku. Saiki wis ora ana maneh wong sing ngirimake kembang saben esuk. Aku kaya kelangan separo atiku. Lara rasane. Sirahku balik meneh mumet lan aku ora eling apa-apa meneh.